Po wyborach do sejmu i senatu w czerwcu 1989 roku powstały warunki sprzyjające wszczęciu starań o przywrócenie szkoły w Lusowie. Z inicjatywą wystąpił jeszcze w tym samym roku Józef Grajek. Rozważano dwie możliwości: po pierwsze przywrócić szkołę w pałacu po generale Józefie Dowborze Muśnickim, gdzie mieściła się do 1977 roku lub zbudować nową placówkę na ziemi szkolnej, czyli u zbiegu ulic Poznańskiej i Wierzbowej. Niestety, obie możliwości trzeba było odrzucić. Ekspertyza budowlana wykonana w pałacu- przebudowanym już przez firmę Radiopan wykazała, że ponowna adaptacja budynku na potrzeby szkole byłaby nieopłacalna, gdyż należałoby odkupić pałac wraz z ziemią i pokryć koszty przebudowy. Trzeba było też wykluczyć plany budowy na działce szkolnej, gdyż okazała się za wąska. Jednak inicjator budowy szkoły nie ustawał w poszukiwaniu innych rozwiązań. Wkrótce dzięki pani Danucie Kurkiewicz uzyskał informację, ze Zakłady Mięsne w Poznaniu zamierzają sprzedać osobom prywatnym grunt wraz z zabudowaniami po byłej tuczarni w Lusowie, przy ulicy Nowej 1. Wówczas przewodniczący Parafialnego Komitetu obywatelskiego pan Józef Grajek wystosował pismo do Dyrekcji Zakładów Mięsnych w Poznaniu, prosząc w imieniu społeczeństwa Lusowa o przekazanie tych gruntów na budowę szkoły. Prośba spotkała się z ze zrozumieniem i poparciem dyrektora Stanisława Jańca.

Nie bez znaczenia była tez kampania przedwyborcza do Rady Gminy w 1990 roku, w której silnie podkreślano potrzebę istnienia szkoły w Lusowie.
W dniu 27 maja 1990 roku do Rady Gminy zostali wybrani: Roman Okupniak i Józef Grajek. Na pierwszej sesji Rady Gminy, 5 czerwca 1990 roku radnego z Lusowa- pana Józefa Grajka wybrano przewodniczącym Rady Gminy Tarnowo Podgórne. Już wkrotce z inicjatywy przewodniczącego w urzędzie gminy odbyło się spotkanie z udziałem wójta mgr inż. Waldy Dzikowskiego i dyrektora Zakładów Mięsnych Stanisława Jańca, na którym omówiono warunki przekazania w/w gruntów i ustalono procedurę prawną. Dzięki wyjątkowej życzliwości ze strony dyrektora zawarto korzystną obustronnie umowę: gmina otrzymała nieodpłatnie 2,6 ha gruntu pod budowę szkoły, zaś Zakładom Mięsnym wójt gminy umorzył niewielką kwotę zaległych podatków.

W następnym etapie dokonano komunalizacji przyjętych gruntów. Należało, więc wystąpić o korektę w Planie Zagospodarowania Przestrzennego Gminy, w którym w/w grunty były przeznaczone częściowo na sport i rekreację, w pozostałej części na aktywizację gospodarczą. Jednak i ta przeszkoda została pokonana i już na kolejnej sesji Rady Gminy w dniu 26 września 1990 roku przejęte od Zakładów Mięsnych w Poznaniu, a następnie skomunalizowane grunty przeznaczono w całości na cele oświatowe.

17 grudnia 1990 roku odbyło się w Lusowie zebranie wiejski, na którym Józef Grajek omówił dotychczasowe przygotowania do budowy szkoły, zaproponował dalsze etapy prac oraz wystąpił z propozycją powołania Społecznego Komitetu Budowy Szkoły Podstawowej w Lusowie. Jako podstawowe zadanie Komitetu określono gromadzenie funduszy i prowadzenie działań organizacyjnych związanych z budową. Podjęto też uchwałę o otwarciu w Banku Spółdzielczym w Tarnowie Podgórnym konta bankowego , na które mogą być dokonywane wszelkie wpłaty.

Przez cały rok 1991 trwały rozmowy przewodniczącego Komitetu Józefa Grajka i wójta gminy z Kuratorium Oświaty w Poznaniu na temat zatwierdzenia budowy szkoły w Lusowie. Wreszcie w lutym 1991 roku kurator mgr Zygmunt Sobczyński wydał zgodę na rozpoczęcie budowy, przy czym gmina Tarnowo Podgórne wniosła 2,6 ha ziemi, natomiast Kuratorium przyznało 100 mln zł na opracowanie dokumentacji technicznej i ogłosiło przetarg na jej wykonanie. Przetarg wygrała pani Leokadia Kaczmarek z Przeźmierowa. Następnie na zebraniu wiejskim podjęto uchwałę o dobrowolnym opodatkowaniu się mieszkańców Lusowa na rzecz budowy szkoły. Aby wzbogacić konto budowy, Komitet rozprowadzał Cegiełki na terenie Lusowa.

2 września wójt gminy Tarnowo Podg. podpisał zgodę na lokalizację szkoły. W październiku ukończono dokumentację techniczną, a w grudniu Urząd Rejonowy w Poznaniu wydał pozwolenie na budowę szkoły. Ostatni dzień roku 1992 przyniósł radosna wiadomość "Można zaczynać budowę szkoły".
Należało jeszcze pozyskać fundusze na budowę. Po wielu burzliwych dyskusjach Rada Gminy zgodziła się umieścić w swoim budżecie na 1993 rok 300 mln zł z przeznaczeniem na rozbiórkę chlewni i stodoły. Natomiast kuratorium umieściło w swoim budżecie 650 mln zł na budowę szkoły w Lusowie.

Pod koniec września 1993 roku rozpoczęto budowę szkoły, a 30 kwietnia 1994 roku odbyła się wielka uroczystość wmurowania kamienia węgielnego. Wobec licznie zgromadzonych mieszkańców Lusowa i Sadów oraz zaproszonych gości został odczytany akt erekcyjny, który następnie włożono do urny i zamurowano przy głównym wejściu do budynku szkolnego. Tam też umieszczono tablicę upamiętniającą ten uroczysty dzień.

Przez cały okres budowy bardzo licznie pomagali mieszkańcy Lusowa, w tym także dzieci i młodzież.

Dnia 1 września 1996 roku nastąpiła uroczysta inauguracja roku szkolnego w nowo wybudowanej placówce w Lusowie. Ważnym wydarzeniem w tym dniu było odsłonięcie w holu szkoły tablicy pamiątkowej poświęconej naczelnemu dowódcy powstania wielkopolskiego - generałowi Józefowi Dowborowi Muśnickiemu, ufundowanej przez Towarzystwo Pamięci Generała Józefa Dowbora Muśnickiego w Lusowie.

Gen. Józef Dowbor Muśnicki

Urodził się 25 października 1867 r. w Garbowie, w ówczesnym powiecie sandomierskim. Przodkowie jego wywodzili się z Dowborów, starego rodu litewskiego. Rodzice, Roman Muśnicki i Antonina z Wierzbickich, wychowywali dzieci w atmosferze patriotyzmu i polskości, co w warunkach zaboru rosyjskiego nie było łatwe. Swoją edukację szkolną Józef rozpoczął w gimnazjum, z konieczności rosyjskim, w Radomiu; w wieku 14 lat wstąpił do korpusu kadetów w Petersburgu, a następnie do konstantynowskiej szkoły wojskowej. W latach 1899-1902 studiował w rosyjskiej Akademii Sztabu Generalnego. W 1914r., jako pułkownik, objął stanowisko szefa sztabu dywizji piechoty. W czasie I wojny światowej walczył zarówno z Austriakami, jak i z Niemcami, odnosząc szereg znaczących zwycięstw.

W momencie wybuchu rewolucji lutowej w Rosji w 1917r., kiedy znów odżyła idea utworzenia polskich sił zbrojnych, Polski Komitet Wojskowy mianował go, już jako generała, dowódcą I Korpusu Polskiego. Korpus miał skupić żołnierzy polskich zmuszonych do tej pory do służby w armii rosyjskiej. Oddziały były formowane w trudnej sytuacji politycznej. Nowa władza bolszewicka zażądała ich likwidacji. Gen. J. Dowbor Muśnicki nie podporządkował się, zamierzał zgrupować korpus w rejonie Bobrujska na Białorusi. Bolszewicy przystąpili do rozbrajania polskich oddziałów. Doszło do walk zbrojnych z dużymi stratami po obu stronach. Sukcesem Polaków było opanowanie miasta i twierdzy Bobrujsk oraz zdobycie dużych zapasów broni, amunicji i żywności.

Drugim wrogiem wkrótce okazali się Niemcy. W połowie 1918r. korpus został otoczony w pobliżu Bobrujska przez oddziały niemieckie i zmuszony do złożenia broni. Generał zgodził się na demobilizację, nie chcąc dopuścić do walk z przeważającymi siłami niemieckimi, które w efekcie musiałyby doprowadzić do wyniszczenia oddziałów polskich. Żołnierze zostali przewiezieni transportami kolejowymi na ziemie polskie. Gen. J. Dowbor Muśnicki jako ostatni wraz z rodziną opuścił Bobrujsk i zamieszkał w okolicach Sandomierza.

27 grudnia 1918r. w Poznaniu rozpoczęły się walki z Niemcami. Dowództwo nad powstaniem objął mjr Stanisław Taczak, który w krótkim czasie za pośrednictwem Naczelnej Rady Ludowej zwrócił się do Józefa Piłsudskiego o skierowanie na stanowisko dowódcy oficera z większym doświadczeniem wojennym. 16 stycznia 1919r. na polecenie Józefa Piłsudskiego i Naczelnej Rady Ludowej w Poznaniu gen. Józef Dowbor Muśnicki przejął dowództwo nad wielkopolskimi powstańcami. Wielką jego zasługą było utworzenie blisko 100-tysięcznej Armii Wielkopolskiej poprzez wprowadzenie obowiązkowej służby wojskowej i powołanie pod broń 11 roczników rekrutów. W krótkim czasie powstały oddziały piechoty, kawalerii, artylerii, formacje lotnicze, bataliony saperów i łączności, oddziały żandarmerii, służby sanitarno -medyczne ze szpitalami polowymi i wytwórnią leków i opatrunków. Generał starał się by w kadrze oficerskiej znalazło się jak najwięcej żołnierzy miejscowego pochodzenia. Jako dowódca gen. J. Dowbor Muśnicki cieszył się dużym szacunkiem ze strony żołnierzy i uznaniem wśród Wielkopolan. Bardzo zależało mu by rozszerzyć powstanie także na tereny Pomorza. Przyczynił się również do tworzenia pomorskich jednostek wojskowych. W dowód uznania 19 marca 1919r. dekretem Komisariatu Naczelnej Rady Ludowej awansowany został do stopnia generała broni.

3 maja 1919r. na podpoznańskim lotnisku Ławica miała miejsce uroczysta parada wspaniale prezentujących się, jednolicie umundurowanych oddziałów Armii Wielkopolskiej. Był to dla generała wielki dzień. Po wielu miesiącach walk Wielkopolska dzięki tej armii znów cieszyła się wolnością. Wkrótce po tym wydarzeniu rozpoczął się proces łączenia Armii Wielkopolskiej z Wojskiem Polskim, co w obliczu integracji ziem polskich po zaborach i wojnie było całkowicie zrozumiałe i aprobowane przez generała. 13 listopada 1919r. wydał ostatni rozkaz, w którym pożegnał się z Armią Wielkopolską. Jako dowódca Frontu Wielkopolskiego gen. J. Dowbor Muśnicki dokonywał rewindykacji ziem przyznanych Polsce na mocy Traktatu Wersalskiego, m. in. terenów Bydgoszczy, Chodzieży, Leszna i Zbąszynia. Były to ostatnie zadania powierzone generałowi i jego podwładnym w ramach dowodzenia Frontem Wielkopolskim.

W marcu 1920r. podał się do dymisji i osiedlił się w Batorowie (obecnie Lusowo) niedaleko Poznania. Wraz z rodziną zamieszkał w XIX-wiecznym, pięknie położonym nad jeziorem, pałacu. Zajął się prowadzeniem majątku, kupionego od Urzędu Osadniczego, a przede wszystkim, po śmierci ukochanej żony, wychowaniem czwórki dzieci.

Gen. Józef Dowbor Muśnicki zmarł 26 października 1937 roku. Spoczął obok swojej żony na miejscowym cmentarzu.

Dziś w rodzinnym grobowcu spoczywają również szczątki córki generała, por. Janiny Lewandowskiej, zamordowanej 22 kwietnia 1940r. w Katyniu przez NKWD razem z tysiącami oficerów Wojska Polskiego. Na grobie znajdują się urny z ziemią z Katynia i z Palmir pod Warszawą, miejsca śmierci młodszej córki Dowbora, Agnieszki, zamordowanej przez gestapowców 21 czerwca 1940r.

Gen. Józef Dowbor Muśnicki jest patronem naszej szkoły. Jego poświęcenie dla Ojczyzny może być przykładem patriotyzmu dla każdego ucznia.

 

Hymn szkoły
(słowa Irena Matysiak, muzyka Bartosz Melosik)

Ref. Wśród lasów i pól,
Na skarpie zielonej
W Lusowie przy tafli jeziora.
Jest Szkoła co częścią
Jest życia naszego
Imienia Generała Dowbora.

1. Co dnia krok po kroku
   Zdobywamy wiedzę
   Uczymy się pilnie i chętnie
   Bo wiemy, że dzisiaj
   Musimy się starać
   By jutro móc żyć tutaj pięknie.
         Ref. Wśród lasów i pól…Tradycję szanując
2. Wielkopolskiej ziemi
   Co siłę i godność nam daje
   Wartości poznając
   Stajemy się lepsi
   I świat wokół lepszy się staje.
         Ref. Wśród lasów i pól…
3. Gdy kiedyś po latach
   Rozsiani po świecie
   Do wspomnień z lat szkolnych wrócimy
   My- już absolwenci
   Będziemy wciąż częścią
   Tej wielkiej lusowskiej rodziny.
         Ref. Wśród lasów i pól…